Laatste in de poule, nummer één in ons hart

Door Abdelbaki Chaara

Het is 11 november 2017. Marokko speelt in Abidjan de beslissende kwalificatiewedstrijd tegen Ivoorkust om een plek voor het WK in Rusland af te dwingen. Marokko wint met 0-2. De doelpunten worden notabene gemaakt door twee verdedigers: Nabil Dirar en Mehdi Benatia. Voor het eerst in twintig jaar is Marokko weer gekwalificeerd voor het grootste voetbalevenement ter wereld: het wereldkampioenschap voetbal in Rusland.

Het Marokkaans elftal belandt in een loodzware poule met Spanje, Portugal en Iran. Desalniettemin zijn de verwachtingen torenhoog. We spelen de eerste wedstrijd tegen Iran, op papier de zwakste tegenstander. Vervolgens tegen Portugal en in de laatste groepswedstrijd tegen Spanje. De critici zijn er van overtuigd. Als Marokko een kans wil maken op de volgende ronde moet de eerste wedstrijd tegen Iran gewonnen worden. Daarna moet er een puntje gesnoept worden tegen Portugal of Spanje om kans te maken voor de achtste finales.

De werkelijkheid was anders, maar vooral keihard.

Tegen Iran is Marokko de betere ploeg, maar verliest in de laatste minuut door een schlemielige eigen doelpunt. Tegen Portugal is Marokko de betere ploeg, maar mede door arbitrale dwalingen, krijgt Marokko weer te weinig: 0-1 verlies. Tegen Spanje, waar het nergens meer om ging, is Marokko bij vlagen beter maar weet de kansen niet af te maken. Er wordt weer een doelpunt geïncasseerd in de laatste minuut: 2-2.

Er is genoeg om over na te praten. De introductie van de videoscheidsrechter is bijvoorbeeld een goed gespreksonderwerp. Maar Nordin Amrabat heeft na de wedstrijd tegen Spanje in woord en gebaar al duidelijk gemaakt hoe wij erover denken.

Ik wil niet praten over de uitschakeling op het WK van Marokko. Ik wil het hebben over de aanwezigheid van Marokko op het WK. Wij hebben ons visitekaartje afgegeven tijdens dit WK. En met wij bedoel ik zowel het Marokkaanse elftal als de Marokkaanse supporters. Wij hebben het onze tegenstanders ontzettend moeilijk gemaakt. Wij hebben de huidige Europees kampioen gedwongen om tot het uiterste te gaan om van ons te winnen. De voormalig Europees en Wereldkampioen stond op de rand van uitschakeling dankzij ons. Daar mogen wij heel erg trots op zijn.

En het Marokkaanse publiek. Daar heb ik het meest van genoten. Wat een feest. Wat een sfeer! Het was een eer om ook persoonlijk aanwezig te zijn bij een van de wedstrijden van Marokko. Rusland was heel even van de Marokkanen (zonder goedkeuring van Putin overigens). Op een groot plein in Kaliningrad, voorafgaand aan de wedstrijd tegen Spanje, waren honderden Marokkaanse fans feest aan het vieren. Op dat plein kwam er een Poolse journaliste naar me toe en zei dat ze het niet begreep. Ik vroeg haar ‘Wat begrijp je niet?’

Ze begreep niet dat de Marokkanen zo uitbundig aan het feesten waren, terwijl ze al uitgeschakeld zijn. Polen was toen ook al uitgeschakeld en heel het land lag in rep en roer. Ik legde haar uit dat wij trots zijn dat we hier überhaupt zijn en deel mogen uitmaken van het WK. Op een WK is winnen natuurlijk het belangrijkste, maar omdat het er dit keer niet in zat, is in dit geval meedoen belangrijker dan winnen.

Marokko blijft overigens niet helemaal zonder overwinning tijdens dit WK. Er mag dan geen enkele wedstrijd gewonnen zijn, onze harten hebben ze in elk geval wel gewonnen.