“Safi salina, t2ahelna Russia”

Door Faouaz

Op 20 september 2016 schreef ik de column “Van Franceville naar Moskou”. Iets meer dan een jaar later is het “Safi salina, t2ahelna Russia”. Droom vijf is werkelijkheid geworden, Marokko heeft zich gekwalificeerd voor het WK. Vanavond rolt Marokko uit de koker in Moskou en krijgen wij te zien welke landen Marokko op het WK zal treffen. Het begon in Franceville (Gabon) met een 0-0 gelijkspel en een maand later werd het tegen Ivoorkust 0-0 in Marrakech. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er daarna nog vertrouwen in had, maar dat vertrouwen kwam toch wel stiekem terug na de Afrika Cup.

Vier wedstrijden lagen op de route richting Rusland. In een uitverkocht Stade Moulay Abdellah in Rabat werd Mali tijdens het offerfeest met 6-0 afgeslacht. Marokko had nog drie wedstrijden voor de boeg. Met de nederlaag van Ivoorkust tegen Gabon in het achterhoofd, was het voor Marokko het ideale scenario om te winnen van Mali, maar dat gebeurde niet. In Bamako kwam Marokko niet verder dan 0-0.

Maar toen Ivoorkust in Mali ook niet verder kwam dan 0-0 nam het vertrouwen toe. Toen dacht ik persoonlijk dat het niet meer mis kon gaan voor de Leeuwen van de Atlas. Op dat moment had Marokko aan vier punten genoeg om het WK te bereiken. Een overwinning tegen Gabon en een gelijkspel tegen Ivoorkust zouden een periode van 20 jaar doen vergeten. Gabon kreeg in Casablanca drie doelpunten om de oren en wij mochten drie punten aan ons totaal toevoegen.

Aan de vijfde droom kwam geen eind. Op 11 november moest het gebeuren. Na 20 jaar weer aanwezig op een WK. Vanaf half 7 ’s avonds stroomden de buurthuizen en cafe’s vol met de gedachte dat de supporters rond 20:15 de uitslag zouden weten. Thuis zat Lwalid (vader) met de theepot in zijn hand en na elke gemist kans kon diezelfde theepot wel richting de tv vliegen.

Maar nog geen 25 minuten na de aftrap stond de 0-1 op het scorebord. Vraag mij niet hoe, maar Nabil Dirar zag zijn voorzet in het doel belanden. Hij deed het. De tijd stond even stil. Iedereen werd gek. Tot op heden weet ik nog steeds niet wie er op mij sprong. Een gevoel van pure vreugde deed zijn intrede. Emoties kwamen om de hoek kijken. Wat kan liefde voor het Marokkaans elftal toch zo mooi zijn.

Terwijl ik met de nodige moeite nog aan het herstellen was van het extasemoment van de 0-1, tekende Medhi Benatia voor de tweede treffer van de avond. Op dat moment wist ik dat het niet meer mis zou gaan. Zes wedstrijden lang kreeg onze defensie geen enkele treffer tegen en Ivoorkust gaat geen drie doelpunten scoren binnen 60 minuten. Op 11 november scoorde Medhi Benatia doelpunt nummer 11 voor Marokko in poule C en daarmee sluit ik deze column af op 11lions.nl.