Ruim dertig jaar na zijn omstreden optreden tijdens het WK-voetbal van 1994 heeft voormalig Marokkaans doelman Khalil Azmi voor het eerst uitgebreid gesproken over de nasleep van zijn veelbesproken fout tegen Saoedi-Arabië. In een openhartig interview met Chouf TV vertelt hij over de beschuldigingen, de pijnlijke geruchten en de impact op zijn leven – én dat van zijn familie.
Tijdens de groepsfase van het WK in de Verenigde Staten maakte Azmi een fout die leidde tot een doelpunt voor Saoedi-Arabië. Marokko verloor de wedstrijd en werd uitgeschakeld. Kort daarna staken er geruchten de kop op dat Azmi de wedstrijd zou hebben verkocht. “Ik werd beschuldigd van omkoping,” vertelt hij. “Maar na dertig jaar is er nog altijd geen enkel bewijs.”
De keeper voelt zich in de steek gelaten door de mensen om hem heen. “Na het WK schuilde iedereen achter mijn blunder – de bond, de media. Tuurlijk mag iedereen zeggen dat ik een fout heb gemaakt, dat is voetbal. Maar ga niet zeggen dat ik ben omgekocht door Saoedi-Arabië. We zijn dertig jaar verder. Als ik die match echt had verkocht, dan was dat nu wel duidelijk geweest. Hoe zou ik een wedstrijd verkopen? Waarom zoeken we altijd de negatieve kant op? Waarom proberen we niet iemand te helpen in plaats van te vernietigen?”
Toch heeft de verdenking hem jarenlang achtervolgd. “Zelfs mijn vrouw, een Amerikaanse, zei op een gegeven moment: 'Zoek de media op en vertel je verhaal.' Ik had er met haar nooit over gesproken – ze hoorde het van iemand anders. Dat was pijnlijk.”
Alsof de publieke beschuldiging nog niet genoeg was, doken er bizarre geruchten op. “Er werd gezegd dat ik in Amerika was gebleven en dat mijn huis in Marokko was afgebrand. Dat klopte helemaal niet. Ik was gewoon teruggekeerd naar Marokko. Maar die verhalen hebben mijn familie destijds veel pijn gedaan.” Pas begin 1995 vertrok Azmi definitief naar het buitenland.
De impact op zijn carrière was desastreus. Na de wedstrijd tegen Saoedi-Arabië kwam hij niet meer in actie op het WK. De derde groepswedstrijd moest hij vanaf de bank toekijken. “Na die wedstrijd wist ik dat het voorbij was. De geruchten waren al begonnen. Ik had niets meer. Ik wist: dit is het einde van mijn carrière als keeper.”
Zelfs jaren later, tijdens wandelingen in Marokko, bleef de angst hem achtervolgen. “Als ik drie Marokkanen zag die naar me keken, dacht ik meteen: daar gaan we weer – ze zullen het over die blunder hebben.” Toch werd hij zelden direct aangesproken. “Toen we na het WK terugkeerden in Marokko, ging ik ’s avonds de straat op om te kijken of iemand iets zou zeggen. Maar niemand zei iets.”
De stilte die hem toen omringde, heeft hij nu eindelijk zelf doorbroken. Ver weg van de hetze, in Canada en Amerika, vond hij rust. “Alhamdolilah, daar heb ik nooit die blik of dat oordeel gevoeld.”
Khalil Azmi draagt nog steeds de littekens van wat in Marokko een collectief sporttrauma werd. Maar zijn verhaal is nu verteld – op zijn eigen voorwaarden.